Na al die jaren heb ik met mijn klanten een vertrouwensband opgebouwd. Ik wil dat ze na mijn laatste werkdag in de juiste handen terechtkomen. Dankzij de associatie is deze kans groot.
Ik ben opgegroeid in een gezin van kleine zelfstandigen. Mijn vader was juwelier, mijn moeder hielp mee in de zaak en zorgde voor het gezin. Recht en justitie waren eerder een ver-van-ons-bedshow. En toch koos ik voor de rechtenstudies. Het leek me vooral een veilige keuze. Maar een specifieke ambitie had ik toen nog niet.
Totdat ik langs vaderskant een familielid leerde kennen die aan de balie werkte. Zijn verhalen inspireerden me. Toen ik in 1975 afstudeerde, kon ik onmiddellijk aan de slag bij een advocaat die mijn stagemeester wilde zijn. Drie jaar later werd ik als advocaat op het Tableau opgenomen.
Samen met mijn vrouw begon ik al snel mijn eigen advocatenkantoor. Zij stond in voor het administratieve werk. We werden een all round kantoor. In die tijd was het nog niet zo gebruikelijk dat je je als advocaat specialiseerde in specifieke domeinen. Zo goed als elke zaak die op ons afkwam, namen we met beide handen aan. Ons klantenbestand groeide gestaag.
Een andere aanpak
Ik heb jarenlang als advocaat op mijn eentje gewerkt. Werken in associatieverband was niet zo’n evidentie als nu. De meeste advocaten werkten toen alleen. De jongere advocaten van nu pakken het anders aan. Ze kiezen vaak meteen voor een associatie. Zo delen ze alvast bepaalde kosten. En ze kunnen hierdoor een advocatenteam met elk hun specifieke expertise onder één dak aanbieden. Dat speelde uiteindelijk ook een rol in mijn keuze om op latere leeftijd toch voor een associatie te gaan.
In 2008 ging ik in zee met iemand die vooral actief is in familierecht. Zo kon ik me meer toeleggen op commerciële zaken, verzekerings- en schadedossiers en werd het werk ook wat meer verdeeld.
Garantie op continuïteit
Jarenlang heb ik me elke dag opnieuw met hart en ziel ingezet om mijn klanten bij te staan en te verdedigen. Iedereen heeft recht op bijstand en een correcte behandeling. Elk verhaal is de moeite waard om op z’n minst een eerlijke kans te krijgen. Dat rechtvaardigheidsgevoel is in de loop der jaren alleen maar toegenomen. Noem het gerust een passie. Ik heb geen dag met tegenzin gewerkt.
Jammer genoeg komt ook aan mijn professioneel verhaal ooit een einde. Ik geef toe, ik heb het daar moeilijk mee. Ik zal de advocatuur missen. Ongetwijfeld. Maar ik maak me vooral zorgen over de overdracht van mijn klanten met wie ik na al die jaren een vertrouwensband heb opgebouwd. Ik wil dat ze in de juiste handen terechtkomen.
Vandaar dat ik zo’n zeven jaar geleden al begon met het plannen van de overdracht. Ik was toen 63. Ik voelde meteen interesse bij een vroegere stagiaire om mijn klanten over te nemen. Zo zou ik op z’n minst continuïteit voor mijn klanten kunnen garanderen.
We zaten al snel op één lijn en zouden voor een geleidelijke overgang gaan. Volgens onze overeenkomst zou ik nog drie jaar beschikbaar blijven om advies en bijstand te geven. Dat werd uiteindelijk verlengd. Ik draai nog altijd mee.
Eerlijk en comfortabel
Ook qua vergoeding weken we wat af van de standaard afspraken. Vaak wordt die vergoeding berekend op de omzet van de laatste drie jaar en wordt dan het jaargemiddelde genomen. We voelden ons daar allebei om diverse redenen niet zo goed bij. Dus spraken we het volgende af: ik krijg een vergoeding voor de klanten die ik overdraag. Deze vergoeding staat dan gelijk aan een bepaald percentage op de toekomstige opdrachten die via mijn klantenbestand binnenkomen. De oude dossiers mag ik nog verder afwerken voor mijn rekening. Een eerlijke afspraak waar we ons allebei comfortabel bij voelen.
Het is de bedoeling dat het kantoor ook na mijn definitief stoppen in hetzelfde gebouw blijft. Dat is ons eigendom. Er is bijgevolg een huurovereenkomst. Ook dat is mooi meegenomen.
Geen grote plannen
Volgend jaar word ik zeventig. Een mooi moment om écht een punt te zetten achter mijn carrière en in alle rust van het volgende hoofdstuk in mijn leven te genieten. Samen met mijn vrouw en twee zonen. Concrete plannen hebben we niet. We zijn geen grote reizigers. We wonen heel landelijk en werken graag in onze tuin. Ik vermoed dat we daar dan ook flink wat tijd zullen doorbrengen.
Tenzij we toch voor de verre reis gaan en mijn broer en zus in Nieuw-Zeeland gaan bezoeken. We zijn er nog nooit geweest. Misschien komt het er dan wél van. Wie weet. Alles ligt open. We krijgen zeeën van tijd. Een fijn vooruitzicht. Maar ik weet nu al dat ik mijn laatste dag op kantoor met een klein hartje zal afsluiten.
