"Als tandarts wordt een zekere flexibiliteit van je verwacht. Net daarom probeer ik mijn agenda zelf te bepalen."

Julie Vanderstraeten: ‘Ik groeide op in een medisch nest. De liefde voor tandheelkunde kreeg ik met de paplepel mee. Mijn vader is tandarts, mijn oom en neef zijn tandtechniekers. Geen wonder dat ook ik dezelfde richting ben uitgegaan, zou je kunnen denken. En toch werd ik hierin nooit gepusht. Integendeel zelfs. Ik twijfelde even over rechtenstudies. ‘Doe dat maar,’ zei mijn vader meteen. Ik hoefde niet in zijn voetsporen te treden. Maar ik deed het toch. Mooie jeugdherinneringen spelen ongetwijfeld een rol in deze beslissing. 

Mijn vader had zijn tandartsenpraktijk aan huis. Doordat hij thuis werkte, had ik nooit het gevoel dat ik een afwezige vader had.  Hij was altijd in de buurt, ook al werkte hij van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Dat kon dankzij mijn mama die had besloten om haar carrière op een lager pitje te zetten. Zij nam de zorg voor mij op, was mijn klankbord en stond altijd paraat. Ze nam ook de administratieve kant van de praktijk op zich. Zo kon papa zich volledig op zijn patiënten concentreren. 

Ook ik heb als tandarts gekozen voor een praktijkruimte thuis. Ik wil mijn kinderen diezelfde geborgenheid bieden, ook al zijn mijn werkdagen soms lang. Ik ben altijd in de buurt. Dat brengt gemoedsrust. Ik heb ook bewust gekozen voor een kleine praktijk die ik nu nog samen met mijn vader run. Elk vanuit ons eigen huis, met als constante mijn mama die ook nu nog het grootste deel van de administratie voor beide praktijken op zich neemt. Papa is 66. Hij kan moeilijk stoppen. Maar ooit komt de dag waarop ik er alleen voor sta. Ook dan wil ik de praktijk klein en familiaal houden. Iedereen kent me al van kleins af aan in het dorp. Ik ben de dochter van de tandarts die nu ook tandarts is. Er is een groot vertrouwen dat zich vertaalt in voldoende patiënten. Ook dat geeft me gemoedsrust. 

Net dat familiale dorpsgevoel zorgt er meteen ook voor dat je als tandarts meer dan enkel met tandheelkunde bezig bent. We zijn vaak ook een klankbord voor patiënten. Er wordt over van alles en nog wat gepraat. Dat is leuk. Ik zou dit voor geen goud meer kunnen missen. Maar dit zorgt ook voor extra prikkels. Ik laat hun verhalen niet zomaar los. En dan is het fijn om op andere manieren het hoofd even leeg te kunnen maken. Weg van de praktijk en de patiënten. Doe je dit als tandarts niet, dan houd je de job geen jaren vol, vrees ik. Deconnecteren is een absolute must. Helaas is dit voor heel wat tandartsen niet altijd even gemakkelijk. 

De balans privé-professioneel is een moeilijke oefening. Er wordt vandaag de dag een grote flexibiliteit van je verwacht als tandarts. Ook op dat vlak moet je leren om te doseren. En om zelf de agenda te bepalen. Dat doe ik samen met mijn man Cédric. We zitten regelmatig rond de tafel met onze agenda’s en die van de kinderen. Ook zij hebben intussen hun eigen leventje, hoe klein ze ook zijn. Een goede planning is noodzakelijk. Een planning waarin tijd over blijft voor hobby’s en momentjes voor onszelf. Ook dat blijkt niet altijd even gemakkelijk. 

Ik ben altijd al een creatieveling geweest. Als kind had ik oog voor mooie materialen en texturen. De goesting om creatief bezig te zijn, is in de loop der jaren alleen maar groter geworden. Totdat ik in de zomer van 2021 besloot om die goesting om te zetten in een concreet project. Dit werd het begin van Maison Cachet, mijn eigen juwelenlijn. Ik ontwerp sindsdien oorringen. Oorspronkelijk om enkel aan vrienden of kennissen te verkopen. Maar na anderhalve maand bleek een winkeltje in de buurt al geïnteresseerd om mijn juwelen te verkopen. Mijn hobby liep sneller dan verwacht wat uit de hand. Intussen worden mijn juwelen in meer dan 20 winkels verkocht. Maison Cachet valt duidelijk in de smaak. Dat doet me zo’n plezier. Naast mijn werk als tandarts kan ik me uitleven in een nieuwe uitdaging. 

Maison Cachet voelt om meerdere redenen goed. Het creatieve proces waarin ik helemaal tot rust kom, staat uiteraard op nummer één. Maar er is meer dan dat. Voor het eerst is dit een project van mij alleen. Ik doe alles zelf. Ontwerpen, de website bouwen, de marketing, het beheren van de sociale media, het drukwerk, de verpakking… Het plaatje moet volledig kloppen. Ik besteed niets uit. Dat geeft me een enorme voldoening. Vooral omdat ik vaak het gevoel heb dat mijn carrière als tandarts voor buitenstaanders zo gemakkelijk lijkt, net omdat ik naast en met mijn vader kan werken. Alles lijkt vanzelf te gaan. Ik ben op dat vlak voor velen dankzij mijn vader een typisch zondagskind. Alsof ik nooit zelf heb moeten knokken om te staan waar ik nu sta. Ik had nood aan iets van mezelf. Zonder hulp van buitenaf. Maison Cachet is wél volledig van mij. Ik ben de enige die alle touwtjes in handen heeft, met de steun van mijn man. Ik was niet vertrouwd met de retail sector. Hij heeft wel een grote sales ervaring en wist mij op korte tijd wegwijs te maken in een andere wereld dan die van de tandheelkunde. Zonder hem zou het leerproces een hobbeliger parcours geweest zijn of een pak lang geduurd hebben. 

En ja, er zijn mensen die me soms vragen: ‘Julie, had je al niet meer dan je handen vol met je praktijk en je gezin?’ Misschien wel, denk ik dan. Maar mijn juwelen dwingen me om te deconnecteren. Het ontwerpen brengt me helemaal tot rust. Sommigen gaan joggen om afstand te nemen van hun professionele leven. Anderen volgen één of andere cursus. Wel, ik bedenk juwelen en maak er bovendien heel wat vrouwen gelukkig mee. 

Ik zal nooit mijn liefde voor tandheelkunde opzij zetten om oorringen te maken. Ik zal mijn patiënten geen dag verwaarlozen. Maar Maison Cachet maakt me wel rijker en nog gelukkiger als mens. Daar gaat het toch om, niet? Ik ben ervan overtuigd dat mijn patiënten dit ook voelen. We zien er allemaal een beetje tegenop om naar de tandarts te gaan. Met een welgemeende glimlach geholpen worden, is dan des te fijner. Maison Cachet zorgt ervoor dat ik met nog meer plezier aan mijn werkdag begin. Zo deelt iedereen een beetje mee in mijn geluk.’