Hun vrees is niet geheel onterecht. Inverse rentecurves zijn niet nieuw en bleken in het verleden een goede voorspeller van een aankomende recessie. Zo beleeft de Duitse economie vandaag haar eerste recessie sinds Covid. De Duitse economie kromp met -0,5% in het vierde kwartaal van 2022 en opnieuw met -0,3% in het eerste kwartaal van dit jaar. Zowel de overheidsuitgaven als de consumptie vielen stevig terug. Een belangrijk signaal vanuit de economische motor van Europa.
We zien vandaag dan ook twee grote kampen: zij die geloven in een zachte landing van de Europese economie (“soft landing”) en zij die vrezen voor een (zware) recessie (“hard landing”).
De ambitie van de ECB is alvast duidelijk. De economie voldoende afkoelen, maar een algemene recessie vermijden. Al zou een milde recessie wel eens een noodzakelijk kwaad kunnen zijn om alsnog de (kern)inflatie onder controle te krijgen. De terugkeer naar een normale rentecurve zal in dit scenario zeer geleidelijk gebeuren. Korte termijnrentes zullen dan stapsgewijs opnieuw dalen.
Maar ook een hardere recessie is niet uit te sluiten. Er is een abrupt einde gekomen aan een jarenlang soepel monetair beleid van de ECB en daarmee gepaard gaande lage rentes. Het is dan ook niet uit te sluiten dat een transitie naar “een nieuw normaal” niet zonder slag of stoot (lees: recessie) zal gebeuren. Bovendien leert ook hier het verleden dat “soft landings” zeer vaak wel de ambitie zijn van centrale bankiers, maar zelden de effectieve uitkomst. In dergelijk scenario zullen de korte termijnrentes veel sneller en harder dalen dan de lange termijnrentes.
