Surfen op de golf van de vooruitgang

Na die verrijkende stage aan de McGill University in Canada, keerde de oogarts in 2001 terug naar haar vaderland, waar ze haar eigen privépraktijk opende. Ze leidde er ook andere artsen op, onder wie de man die later de fakkel van haar zou overnemen wanneer ze zich definitief in België vestigde. De voorstelling van haar doctoraatsthesis, gewijd aan ‘De verandering aan de oogoppervlakte’, was daarbij het sleutelmoment. ‘Cataract is een vertroebeling van het zicht, het is een natuurlijk proces dat hoort bij het ouder worden’, legt ze met veel overgave uit. ‘Met de leeftijd ontsnapt er dus niemand aan cataract. Maar dit kan verholpen worden met een snelle en efficiënte operatie. Ik probeer die interventie, die zeer invasief lijkt, uit te leggen en de sfeer wat te ontspannen.

Ik maak grapjes, ik zeg dat het is zoals met grijze haren: dat er niets aan te doen is.’ Alessandra vertelt haar persoonlijke ervaringen heel rustig, alsof het om de meest banale gebeurtenissen gaat. Toch is deze jonge vrouw zo professioneel en gedreven – dat moet wel als je tegelijk blijk moet geven van een heel sterke mentale motivatie en een heel hoge oogheelkundige specialisatiegraad.

De zware weg die ze al heeft afgelegd, met jaren van hard werk, was echter niet meer van tel toen ze in België aan de slag wilde gaan. Het begin van een ware calvarietocht.

‘Mijn diploma was hier niet geldig. Toen het diensthoofd mij vroeg om laserspecialist voor hoornvlies te worden in het ziekenhuis, heb ik mijn opleiding deels opnieuw moeten doen. Ik moest een deel van mijn examens nog een keer afleggen, een aantal hervalideringen aanvragen van mijn artsen- en oogartsendiploma’s, én ik moest het laatste jaar van mijn assistentenopleiding volgen in Saint-Luc. En daar kwam ook nog eens het grootste kennisexamen bij: het European Board of Ophthalmology Diploma. Dat is een examen dat elk jaar plaatsvindt voor jonge gediplomeerden uit landen van buiten de Europese Unie.’

Dit hele validatieparcours heeft in totaal vijf jaar geduurd. ‘Het was heel vermoeiend, ook al omdat ik mijn praktijk in Salvador nog een paar jaar gehouden heb. Dat was nodig in die overgangsperiode waarin ik mijn diploma moest gelijkstellen. Eens dat laatste gelukt was en ik aan mijn assistentenjaar in Sint-Lucas was begonnen, moest ik op zoek gaan naar een betrouwbare persoon om mijn Braziliaanse praktijk over te nemen. Die praktijk was natuurlijk mijn kindje, en ik wilde het niet aan de eerste de beste geven’, lacht ze.

Vandaag de dag is Alessandra perfect geïntegreerd in België. Ze heeft een charmant Braziliaans accent, een levendig en vrijgevig temperament en een plichtsbesef dat haar nooit in de steek laat. Ze verdeelt haar tijd tussen het universitaire ziekenhuis van Saint-Luc, waar ze een derde van haar tijd doorbrengt, en de Oogkliniek van Waterloo, waar ze de rest van de tijd consulteert. Naast haar professionele bezigheden is ze een drukbezette mama van een vierjarige tweeling: Julie en Gabriel.

‘Je tijd verdelen tussen het werk en de kinderen is complex, en je krijgt er een beetje een schuldgevoel van. Ze worden zo snel groot! Ik wil niet het gevoel hebben dat ik mijn kinderen niet ken: Het moederschap is een nobele missie, die je niet zomaar van je afschuift. Toch vind ik het heel belangrijk om mijn privéleven te kunnen combineren met mijn professionele bezigheden.’

Er komt een engeltje voorbij, of nee, twee bengeltjes. Alessandra glundert. Ja, ze is een mama die, zoals alle moeders met een boeiend beroepsleven, zou willen dat er 48 uur in een dag zitten. Maar helaas, ondanks de technologische vooruitgang is dat nog steeds niet mogelijk. Waar wél concrete vooruitgang in wordt geboekt, en waar Alessandra veel voldoening uit haalt, zijn behandelingen voor het hoornvlies, haar specialiteit.

‘De innovaties in zowel het ziekenhuismilieu als de privékliniek zijn heel effectief. Op het vlak van beeldvorming heeft de geneeskunde in het algemeen, en de cataractchirurgie in het bijzonder, de laatste twintig jaar enorme sprongen voorwaarts gemaakt. Hoornvliestransplantaties, die ook tot mijn domein behoren, zijn ook fel veranderd, vooral wat chirurgische technieken betreft. Ik moet weliswaar toegeven dat ik een beetje conservatief ben: als er een nieuwe techniek komt, kijk ik liever eerst even de kat uit de boom dan dat ik meteen op de eerste rij ga staan om ze uit te proberen. Ik wacht op publicaties en resultaten van bekwameprofessionals die ik ken, voordat ik ze ga toepassen.

Ik ben van nature voorzichtig: ik sta open voor vernieuwing, met een kritische kijk en geest.’

Deze houding en ernst vormen de basis van haar loopbaan aan het universitaire ziekenhuis Saint-Luc en als oogchirurg in de Oogkliniek, waar ze in een team van acht specialisten werkt.

‘Ieder van ons leeft echt voor zijn werk. Iedere oogarts hier heeft een specialiteit: we kunnen dus met recht en rede zeggen dat hier echt sprake is van een samenwerking van specialisten uit verschillende domeinen. Daardoor kunnen we de patiënten die naar hier komen laten behandelen door de specialist die ze nodig hebben. We werken hier in een horizontale structuur: we vullen elkaar aan.’

Toch is er één ding aan haar job waar ze haar neus voor ophaalt. ‘Ik verafschuw administratie. Wat ik echt leuk vind, is mijn job. Ik wil de levenskwaliteit en de kwaliteit van het zicht van mijn patiënten verbeteren.’ Mooier kan deze buitengewone vrouw haar engagement niet samenvatten.