Bart Heiremans: ‘Ik werkte samen met mijn twee broers in het bedrijf van mijn vader. Hij runde een begrafenisonderneming. De plannen om als vijfde generatie het familiebedrijf over te nemen, werden steeds concreter. Maar toen sloeg het noodlot toe.

We werkten op verschillende locaties in Antwerpen. Omdat het steeds drukker op de wegen werd, had ik een motor gekocht. Zo kon ik me sneller verplaatsen van punt A naar punt B. Toen ik op een avond naar huis reed, zag een vrachtwagen die vanuit een zijstraat kwam me niet. Ik ben op de vrachtwagen gereden. In het ziekenhuis bleek al snel dat ik verlamd was aan mijn rechterarm. Ook mijn been was heel ernstig beschadigd. Maar de zwaarste verwonding kwam pas later aan het licht: een zenuw werd tijdens het ongeval uit mijn ruggenmerg gerukt. Dit veroorzaakt een constante pijn. Tot op de dag van vandaag.

Ernstiger dan verwacht

Mijn leven stond van de ene dag op de andere op z’n kop. Ik verbleef vijf maanden in het ziekenhuis. Daarna begon ik aan een zware revalidatie. Een jaar lang ging ik elke dag naar het revalidatiecentrum om oefeningen te doen. Ik ben lang blijven denken dat alles ooit wel weer goed zou komen. Maar alles bleek veel ernstiger dan verwacht.

Ik ben nog steeds voor 67% gehandicapt. Voltijds werken zit er niet meer in. Nooit meer. De plannen die er waren, verdwenen als sneeuw voor de zon. Uiteindelijk zette mijn jongste broer de zaak alleen verder.

Financiële rust

Naast mijn fysieke zorgen bekommerde ik me uiteraard ook over mijn vrouw en onze drie kinderen. Hoe moet het verder met hen? Mijn praktisch bijdrage thuis bleef noodgedwongen heel beperkt. Financieel viel mijn inkomen in één klap weg. Ook mijn vrouw besloot om halftijds te werken. Ik kon zelf niet rijden, dus moest ze me elke dag naar het revalidatiecentrum brengen. Ook haar inkomen werd gehalveerd.

Twee jaar voor het ongeval besloten mijn broers en ik om alle drie een managementvennootschap op te richten. Zo konden we voortaan als zelfstandige in het familiebedrijf werken. Toen we hiervoor alles in orde brachten, raadde Bank Van Breda ons aan om ook onze voorzorgen te nemen voor als we om welke reden dan ook plots werkonbekwaam zouden zijn. De aanvullende waarborg arbeidsongeschiktheid die als extra clausule aan onze individuele pensioentoezegging hangt, was alvast een optie. Ik ben de bank nog steeds dankbaar hiervoor. Had ik dat gewaarborgd inkomen nu niet, dan viel ik enkel terug op de ziekenkas en kreeg ik maandelijks 900 euro. Veel te weinig voor een gezin van vijf. Bovendien duurde het vijf jaar vooraleer het proces rond het ongeval voorbij was en ik via de tegenpartij een schadevergoeding ontving. Het gewaarborgd inkomen zorgde ervoor dat ons gezin financieel niet ten onder ging.

Op het tempo van mijn lichaam

Hoe het nu met me gaat? De ene dag goed, de andere dag minder. Ik word nog altijd opgevolgd en blijf naar de pijnkliniek gaan. Een levenslange verbintenis. Er is zo weinig medicatie voorhanden die mijn pijn kan opvangen. Ik neem nu methadon. Maar dit kan je niet grenzeloos blijven nemen. Mijn lichaam mag geen gewenning opbouwen. Dus moet er zorgvuldig omgegaan worden met de hoeveelheden. Het is een voortdurende evenwichtsoefening. Niet te veel en niet te weinig.

Buitenshuis werken zit er nog steeds niet in. Ik heb het even geprobeerd. Maar eenmaal op de werkvloer merkte ik dat ik die snelheid niet meer aankan. Het vergt te veel moeite en tijd om me te focussen op iets en dit tot een goed einde te brengen. Alsof mijn hersenen dat niet meer aankunnen. Ik heb aan den lijve moeten ondervinden dat ik het tempo van mijn lichaam moet volgen. En de dingen moet nemen zoals ze zijn.

Ik ben er nu vooral voor de kinderen. Ik zorg ervoor dat alles thuis op rolletjes loopt. En ik help af en toe in de school van mijn dochtertje. Natuurlijk steekt het af en toe als ik mijn vrienden hoor praten over hun job. Ik kan dat niet meer. Ik voel me soms minder dan de rest. Maar ik heb dan andere dingen. Zo zie ik mijn kinderen elke dag opgroeien. Ze zijn nu 14, 12 en 9. Daar trek ik me aan op. Dat is nu mijn grote geluk. En ik ben er nog. Ook dat hing aan een zijden draadje. Het ongeval heeft me leren relativeren. Ook daar ben ik eigenlijk wel dankbaar voor.’

 

Barbara Claeys
Barbara Claeys

Blog

Mijn bedrijf is gehackt. Wat nu?

Hoe afhankelijk zijn we van informatica? En wat zijn de risico's? Vanuit enkele concrete situaties geven we u graag tips en tricks!

Het belang van voorafbetalingen in boekjaar 2024

Uw vennootschap is niet verplicht om voorafbetalingen te doen. Wanneer uw vennootschap echter niet of onvoldoende voorafbetalingen doet, riskeert u een belastingvermeerdering. Hoe vermijdt u deze vermeerdering? U leest het hier.

Eén wereld, duizend vrouwen

Op 8 maart vieren we Internationale Vrouwendag. Ook bij Bank Van Breda laten we deze dag niet zomaar voorbijgaan. Wat betekent deze dag voor vrouwelijke ondernemers en vrije beroepen?

Lees meer updates