Dank u voor de zorg

Zeger Garré: ‘We hadden uiteraard de beelden uit de Italiaanse ziekenhuizen in Bergamo gezien. We wisten dat corona daar voor horrortaferelen zorgde. Maar dit bleef toen nog ver van ons bed. Ver genoeg om zorgeloos op skivakantie naar Frankrijk te vertrekken. We probeerden wel wat afstand te bewaren op de skiliften en in de bars. Maar dat lukte uiteraard niet altijd.

Ook toen een vriend even later aankwam na een congres in de Verenigde Staten en zei dat hij zich niet zo lekker voelde, dachten we in eerste instantie niet aan corona. Hij had wel vaker last van een grieperig gevoel als hij tot rust kwam.

We hadden een fantastische vakantieweek. Mijn longen hadden zich volgezogen met gezonde berglucht. Met een goed gevoel vertrokken we naar huis. Totdat we op de terugweg een telefoontje kregen van de vriend in kwestie. Hij was besmet met het coronavirus. Even later werden ook anderen uit ons reisgezelschap ziek. En toen was ik aan de beurt.

Van de ene minuut op de andere kon ik van zwakte niet meer op mijn benen staan. Op den duur kon ik ook mijn bed niet meer uit. Badend in het zweet lag ik te happen naar adem. Uiteindelijk werd ik met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht.

In het UZ Gent moest ik meteen in quarantaine. Ik kreeg te horen dat mijn leven aan een zijden draadje hing. Mijn longen bleken zwaar aangetast. Ik voelde me leeg. Heel even dacht ik: ‘Laat me maar gaan’. Maar dan zag ik mijn moeder voor me. Mijn vrouw en mijn kinderen. Ik wilde hen niet achterlaten. Ik moest blijven vechten tegen een virus dat uiteindelijk de hele wereld zou veranderen.

Elke dag namen ze foto’s van mijn longen. Ik herinner me nog hoe bang de man was die de foto nam. Van zodra hij in mijn buurt kwam, ging hij zijn handen meermaals ontsmetten. Hij beaamde zijn angst. Maar hij had geen keuze, hij moest verder. Dat was zo voor iedereen die mijn kamer binnenkwam. Als marsmannetjes. Volledig ingepakt. Bang om zelf besmet te geraken.

Maar ondanks die angst kwamen ze steeds weer met een glimlach op hun gezicht mijn kamer binnen. Ik kon hun glimlach niet zien, maar ik voelde het. Ze lachten met hun ogen en deden er alles aan om mij terug in een positieve vibe te krijgen. Het hele team had maar één doel voor ogen: mij er doorheen helpen. Elke dag opnieuw. Op korte tijd ontstond er tussen de zorgverleners en mij een innige en emotionele band.

Mijn zeven dagen op intensieve zorgen waren misschien wel de meest ingrijpende maar vooral de meest warme in mijn leven. Met tranen in de ogen nam ik afscheid van het verplegend personeel. Ik wilde hen uit naam van de hele samenleving bedanken. Maar hoe?

Al snel borrelde een idee dat steeds meer vorm kreeg. Wat als ik mijn team van zorgverleners voor de lens uitnodig én hun verhalen vastleg in audioboodschappen? Net als de getuigenissen van enkele bekende Vlamingen die eveneens in beeld en woord hun dank voor de zorgsector uiten. Deze mix vormde uiteindelijk de basis voor DANK U, mijn dankproject dat bestaat uit een tentoonstelling en een fotoboek.

Twee jaar lang heb ik aan dit project gewerkt. En nu trek ik met de tentoonstelling rond. Wie de foto’s uit het boek live komt bekijken, kan via een QR-code de bijhorende audioboodschap beluisteren.

De opbrengst van DANK U gaat naar vzw Habbekrats. Habbekrats biedt jongeren die een moeilijke tijd doormaken een gezellige plek waar ze met open armen ontvangen worden. De bezieler van dit project, Chris Lysebetten, wil jongeren die op straat leven een nieuwe toekomst geven. Zo heeft hij al 17 huizen in ons land. Een prachtig initiatief.

Anderen helpen zit in de genen. Ik kreeg het met de paplepel mee. ‘Help waar en wie je kan’, zei mijn moeder al toen ik nog erg klein was. Deze levensles zette me ertoe aan om in 2004 de vzw Zebrakids Foundation op te richten, samen met mijn vrouw. De tsunami in Indonesië was de aanleiding. We hielpen er zeven scholen. Enkele jaren later deden we hetzelfde op de Filippijnen.

Mensen kunnen helpen, maakt me gelukkig. Maar door corona stond ik plots aan de andere kant. Ik was degene die geholpen moest worden. Mijn team in het ziekenhuis liet me voelen hoe fijn het is om te kunnen rekenen op mensen die oprecht met je begaan zijn. Het voelde zo ongelofelijk warm. Werken in de zorg is niet zomaar een baan. Het is een roeping. Je moet uit een specifiek hout gesneden zijn om dit vol te houden. Daar ben ik na mijn verblijf in het ziekenhuis zo van overtuigd.

Het applaus voor de zorg is intussen al een tijdje verstomd. We staan niet meer met z’n allen buiten om hen elke avond opnieuw met handengeklap te bedanken. Maar ik vergeet nooit wat ze voor mij gedaan hebben. Zonder hen was ik er niet meer geweest.’