Mijn moeder gaf esthetica in het middelbaar onderwijs. Ze leerde haar kinderen kijken. In mijn geval uitte zich dat in een fascinatie voor huizen. De droom om architect te worden, had ik al op jonge leeftijd.

Na mijn architectenstudies begon ik meteen een zelfstandig architectenbureau. Ik had niet echt een bedrijfsplan maar toch groeiden we vrij snel. Ik deed wat ik graag deed. Het gevoel dat ik de job van mijn leven had gevonden, bleef jarenlang primeren. 

2000 werd uiteindelijk een belangrijk kanteljaar. We wonnen een grote wedstrijd rond een stedebouwkundig project in het centrum van Antwerpen. Sindsdien focusten we ons enkel nog op grote projecten. Plots werden we een bureau met twintig medewerkers.

En toen gebeurde er iets vreemd. Omwille van de grootte van onze projecten had ik minder persoonlijk contact met onze opdrachtgevers. Ik begon dit te missen. Bovendien had ik het gevoel dat ik steeds meer manager en steeds minder architect was. Alles werd te groot. De liefde voor het vak bleef, maar het leek net alsof ik me er steeds minder in thuis voelde.

Rond mijn zevenenveertigste hakte ik de knoop door. Ik ontmoette twee gedreven architecten die mijn bureau wilden overnemen. In 2012 zette ik een definitief punt achter mijn architectencarrière.

Ik was aanvankelijk van plan om na de overname niet zo veel meer te doen. Maar na drie weken was ik mijn ‘pensioen’ al beu. Omdat ik mijn broer Bart al een tijdje hielp op managementsvlak nam ik me voor om me ook op andere artiesten te focussen. Het lijstje groeide snel: Evi Hanssen, Siska Schoeters, An Lemmens, Laura Tesoro, Natalia, Bent Van Looy en Bart. Dat zijn momenteel de mensen waar ik als manager heel nauw mee samenwerk. Samen met mijn twee vaste medewerkers, Tanja en Kathleen, staan we te allen tijde voor hen klaar.

Een artiest is een open wonde, zeggen ze. Artiesten leggen hun ziel bloot. Ze zijn vaak kwetsbaar. Omdat ik zelf geen artiest ben, bekijken ik de dingen op een andere manier. Ik waak met een andere bril over hen. Noem het zakelijker. Of objectiever. We houden elkaar perfect in evenwicht.

Sinds enkele jaren staat werken voor mij gelijk aan relevant zijn en genieten. Ik kan elke beslissing nemen in functie van of ik het logisch vind of niet. De economische relevantie doet er minder toe. Pure luxe. Dat besef ik elke dag opnieuw.

Vijf jaar voordat ik effectief met het architectenbureau stopte, kreeg ik een heel mooi overnamebod vanuit Nederland. Het was meteen duidelijk dat het bureau in kwestie alleen maar uit was op onze portefeuille. Ik ging er niet op in. Mijn buikgevoel vertelde me dat dit niet de juiste partij was om mijn zaak over te nemen.

Het bod van toen was bijna het dubbel van wat ik jaren later effectief kreeg voor het architectenbureau. En toch heb ik nog steeds geen seconde spijt. De reden is simpel: Ik was in eerste instantie op zoek naar een overnemer die ook oog had voor de mensen met wie ik jarenlang samenwerkte en ook in het nieuwe verhaal een kans kregen. Ik ging heel bewust niet voor het geld maar voor de juiste handen waarin mijn bedrijf zou terechtkomen.

Sommige mensen hebben het nog steeds over ‘het bureau van de Stijn’, ook al ben ik er nu tien jaar weg. Ik heb daar geen moeite mee omdat ik geloof in de nieuwe zaakvoerders. Ze zetten op de juiste manier het werk verder.

Probeer trouw te blijven aan jezelf als je je zaak overlaat. Zorg dat je je er goed bij voelt. Per slot van rekening verkoop je ook en beetje je ziel.’

Ik groeide op met de wijsheid dat wie echt wilt ook vaak slaagt in zijn ambitie. Niet alleen mijn ouders maar ook mijn zus en broer gaven me dit mee. Zat ik vroeger te ploeteren op een boekbespreking die precies één pagina lang mocht zijn, dan zei Bart me: ‘Stijn, willen is kunnen. Als je echt wilt, zal het je ook lukken.’ Dat was voor mij voldoende om er weer helemaal in te vliegen.

Talent is belangrijk, maar zonder wilskracht sta je nergens. Durf ergens voor gaan. Blijf in jezelf geloven. Overmoed is gevaarlijk, maar jezelf onderschatten evenzeer. Dat evenwicht vinden is een moeilijke oefening. Wie wil ondernemen, heeft dit echt nodig.

Laat je niet drijven door emoties als je knopen moet doorhakken. Probeer objectief te denken.

Ik zag het vaak gebeuren: mensen worden verliefd op een huis boven hun budget, maar kopen toch bijna blindelings. Vaak met alle gevolgen van dien. Ik was van het principe: bepaal eerst je budget en bezoek dan enkel huizen die financieel kunnen. Vermijd emoties zo lang mogelijk als je grote knopen moet doorhakken.

Het bleef doorheen mijn carrière een gouden regel. Bij een wedstrijdontwerp nam ik tot 90% enkel objectieve beslissingen. Pas dan voelde ik me veilig genoeg om bepaalde dingen ook subjectief in te vullen. Ik probeerde dit zo lang mogelijk uit te stellen. Ook als manager probeer ik steeds weer met objectieve argumenten naar mijn artiesten te stappen. Zij denken hoofdzakelijk emotioneel, ik probeer dat te kaderen.

Laat de objectiviteit grotendeels primeren. Dat geldt voor elke ondernemer.