Jens Rottiers: ‘Ook ik kreeg als kind vaak de vraag: ‘Wat wil je later worden?’ De meeste kinderen halen dan hun schouders op. Ik hoefde er geen seconde over na te denken. Dokter worden, dat was mijn droom. Logisch dat ik op de middelbare school de richting koos om nadien aan de studies geneeskunde te kunnen beginnen. Een overtuiging van in den beginne.

Naarmate mijn stages vorderden, werd die overtuiging alleen maar groter. Ik durf zelfs te spreken over liefde op het eerste gezicht. Alsof ik er toch wel een beetje voor in de wieg was gelegd.

Intussen ben ik nu al 2 jaar huisarts. Ik ben de eerste in de familie. Er zijn wel enkele verpleegkundigen. De zorg was nooit ver weg. Als verpleegkundige heb je vooral een uitvoerende rol. Ik zit liever in de cockpit. Dus koos ik heel bewust voor een ander zorgtraject.

Ik wil iets kunnen betekenen voor mijn patiënten. Een soort van vertrouwenspersoon die ze zonder enige drempelvrees durven te benaderen. Dat is hard werken. Vertrouwen krijg je niet zomaar, ook niet als huisarts. Maar eens dat vertrouwen er is, wordt de band alleen maar sterker.

Ik heb patiënten die me maar moeten aankijken om te weten waar hun schoentje wringt. Ik ken hun familiale context. Ik weet hoe ze denken en voelen. Ik maak echt deel uit van hun leven. Net dat persoonlijke is zo fijn aan het huisartsenvak.

Ik vergelijk het soms met de band die ik met Ronald heb, mijn account manager bij Bank Van Breda. Ik vertrouw hem en zie hem als een klankbord bij wie ik altijd terechtkan. Datzelfde gevoel wil ik ook mijn patiënten geven.

Ik stapte twee jaar geleden in een duopraktijk. Mijn collega runde die praktijk al een tijdje op z’n eentje  maar omwille van teveel patiënten voor één huisarts zocht hij iemand om samen te werken. Ik greep deze kans met beide handen.

Mijn collega is eind veertig en heeft uiteraard meer ervaring. We zijn intussen perfect op elkaar ingespeeld. Ik klop af en toe bij hem aan om even te finetunen. Hij geniet van mijn iets jongere kijk op het vak. Het generatieverschil pleit alleen maar in ons voordeel. Ik raad elke beginnende collega een dergelijke combinatie aan.

Net na mijn studies kwam ik bij Bank Van Breda terecht. Alles begon met mijn RIZIV-premie die ik voortaan jaarlijks op mijn Van Breda-rekening wilde storten. Al snel kwam van het ene het andere. Zo begon ik ook al vrij vlug met een fiscaal spaarplan.

En toen had Ronald het op een dag over het opstarten van een beleggingsplan. Heel even dacht ik: ‘Dit is niets voor mij’. Ik had als jonge startende arts nog geen grote kapitalen opgebouwd in de vennootschap. Beleggen leek me nog veel te vroeg. Maar Ronald overtuigde me van het tegendeel.

Ronald luisterde in eerste instantie naar mijn plannen. Wat wilde ik met het kapitaal dat ik via de vennootschap  langzaamaan zou opbouwen? Grote plannen had ik niet. En zomaar op de spaarrekening laten staan, is vandaag de dag ook niet de beste optie.

‘Waarom laat je dat kapitaal niet renderen?’ vroeg hij me. Hij had gelijk. Plots zag ik het plaatje helder. Het instappen in een beleggingsplan werd steeds concreter.

Ronald polste meteen naar mijn risicoprofiel. Kies ik voor meer rendement of ga ik toch eerder voor veiligheid? In samenspraak kozen we voor het beste van de twee werelden en diversifieerden we de beleggingsportefeuille. We spreiden het maandelijks bedrag in veilige en iets risicovollere beleggingen.  

Omdat ik op jonge leeftijd met beleggen begon, heb ik nog flink wat jaren voor de boeg om een mooi extra kapitaal op te bouwen. Voor later. Of om toch ooit één of andere investering te doen.  Afhankelijk van eventuele wisselende inkomsten of andere plannen kan ik het maandelijks bedrag verlagen of verhogen. Ook die flexibiliteit trekt me heel erg aan.

Mijn beleggingsplan geeft me rust. Zelf mis ik voldoende kennis en tijd om me hier zelf in te verdiepen. Ronald neemt dit van me over. Samen met mijn accountant gaf hij me het duwtje in de rug om te beleggen via een duidelijke strategie. En daar ben ik hen dankbaar voor. Mijn financiële situatie is in goede handen.’